Παυκόμανια Πορσία Γκουβαϊκών

Καταγγέλλουμε πως υπάρχουν μεγάλοι κίνδυνοι για τα ασφαλιστικά δικαιώματα των γυναικών, τα οποία εγκυμονεί η σύγχρονη τάση επέκτασης της ιδιωτικής ασφάλισης, που προβάλλεται σήμερα ως τρόπος εξασφάλισης της οικονομικής βιωσιμότητας των ταμείων. Κυρίως όταν τα μέτρα αυτά λαμβάνονται μέσα σ’ ένα τοπίο εργασιακής επισφάλειας και ανεργίας, μας κάνουν ακόμη πιο ευάλωτες απέναντι στην φτώχεια. Όλα αυτά αφαιρούν από τις γυναίκες οικονομική αυτονομία και ανεξαρτησία, κυρίως από αυτές που ανήκουν στην μεγάλη, πλέον, μειοψηφία των υπευθύνων μονογονεϊκών οικογενειών.

Θέλουμε, λοιπόν, μ’ αυτή την ανακοίνωσή μας να δηλώσουμε τη συμμετοχή μας στους αγώνες για την αποτροπή των νεοφιλελεύθερων σχεδίων, και να αναδείξουμε τα ακόλουθα:

Εμείς οι γυναίκες της Παγκόσμιας Πορείας, Ελληνίδες και αλλοδαπές ισότιμα, αντιστεκόμαστε τόσο στην αποδόμηση της κοινωνικής ασφάλισης συνολικά, όσο και στην υποβάθμιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και κεκτημένων των γυναικών και διεκδικούμε τα αναγκαία μέτρα για τη συμφιλίωση επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων που θα πρέπει να αφορούν και τα δύο φύλα.

Στο δημόσιο τομέα, η πρόταση για αύξηση των ορίων ηλικίας των γυναικών στα 65 έτη ώστε να εξισωθούν με αυτά των ανδρών, μας βρίσκει εντελώς αντίθετες. Αντιστεκόμαστε μαζί με το συνδικαλιστικό κίνημα στη νέα εφεύρεση που βαφτίζει την κοινωνική ασφάλιση σε επαγγελματική ασφάλιση διχάζοντας το σημερινό σύνολο των μισθωτών. Υποστηρίζουμε, όπως κάναμε και για τον ιδιωτικό τομέα με τις προτάσεις μεταρρυθμίσεων το 1992, την μείωση των ορίων ηλικίας των ανδρών για να γίνει η εξίσωση προς τις χαμηλότερες ηλικίες με ταυτόχρονη διασφάλιση του κοινωνικού χαρακτήρα αυτού του συστήματος.

Οι υπάρχουσες προβλέψεις για εθελούσια έξοδο σε μικρότερες ηλικίες των γυναικών με ανήλικα παιδιά, αφορούν πλέον ελάχιστες γυναίκες, αφού το ύψος των συντάξεων είναι τόσο χαμηλό ώστε ελάχιστες είναι αυτές που επωφελούνται, και όποτε συμβαίνει αυτό, σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, οφείλεται σε σοβαρά προβλήματα στην οικογένεια (ασθένειες, αναπηρίες), η φροντίδα της οποίας ακόμα, δυστυχώς, εναποτίθεται στις πλάτες των γυναικών, παρά την προσπάθεια του φεμινιστικού κινήματος για μοίρασμα των οικογενειακών υποχρεώσεων και για αλλαγή νοοτροπίας και θεσμών, η οποία θα συνεχίζεται μέχρι να επιτευχθεί.

Επίσης απορρίπτουμε τη δήθεν εθελοντική παράταση του εργάσιμου βίου, που μέσα από τον εκβιασμό των χαμηλών αμοιβών και των ακόμα χαμηλότερων συντάξεων, θα γίνει στην πραγματικότητα σύντομα καθολική και αναγκαστική. Αντίθετα, ζητάμε την απορρόφηση των νέων ανθρώπων στην απασχόληση και ιδίως της διπλάσιας ανεργίας των νέων γυναικών με κανονική ασφάλιση.

Για τη συμφιλίωση οικογενειακών και επαγγελματικών καθηκόντων ανδρών και γυναικών, αναφορικά με τα παιδιά διεκδικούμε πρώτα απ’ όλα παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς με σωστή ποιότητα και επαρκή ωράρια, με ευθύνη του κράτους ή των δήμων, ώστε οι εργαζόμενοι γονείς να αφήνουν τα παιδιά τους χωρίς φόβους, ενοχές και κόστος.

Επίσης διεκδικούμε το δικαίωμα άδειας μετά τη λοχεία για δύο χρόνια για τους γονείς που επιλέγουν, μέσα στο υφιστάμενο ελλειμματικό τοπίο, να ασχοληθούν οι ίδιοι με τη φροντίδα των παιδιών τους κατά τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής τους. Η άδεια αυτή πρέπει να είναι για έναν από τους δύο γονείς ανά παιδί, ασφαλισμένη και αμειβόμενη, αλλιώς είναι δώρον άδωρον. Εννοείται ότι στον ιδιωτικό τομέα θα ασφαλίζεται και αμείβεται από τον ασφαλιστικό οργανισμό και θα υπάρχει απαγόρευση απόλυσης του/της εργαζόμενου/εργαζόμενης που επωφελήθηκε αυτού του δικαιώματος για ικανό χρονικό διάστημα μετά την επιστροφή στην εργασία. Στον ιδιωτικό τομέα έχει χορηγηθεί δικαίωμα μόνο 4 μηνών, το οποίο μπορεί όμως να ασκηθεί με τη συγκατάθεση του εργοδότη, και δεν είναι αυτοδίκαιο. Στο δημόσιο τομέα υπάρχει δικαίωμα ενός χρόνου, το οποίο κρίνεται ανεπαρκές.

Υπογραμμίζουμε ότι η συμφιλίωση επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων και για τα δύο φύλα ώστε οι γυναίκες να μπορούν ανεμπόδιστα να συμμετέχουν στην εργασία και την απασχόληση, απαιτεί πολλές ρυθμίσεις και προβλέψεις. Ταυτόχρονα απαιτεί να μοιράζονται τα καθήκοντα της οικογένειας μεταξύ των δύο φύλων. Στο σημερινό τοπίο του νεοφιλελευθερισμού και της θεοποίησης των αγορών, οι οποίες καθορίζουν τα πάντα, η γέννηση ενός παιδιού αποτελεί μεγάλη δυσκολία για τους γονείς και ιδιαίτερα για τις γυναίκες, και συχνά οι γυναίκες ή τα ζευγάρια δεν αποφασίζουν να φέρουν στον κόσμο παιδιά λόγω των δυσκολιών και παρά την αντίθετη επιθυμία τους.

Τέλος ζητούμε την αναδρομική χορήγηση επαρκών πλασματικών ετών ασφάλισης στις γυναίκες που δεν συμπληρώνουν τα ένσημα ούτε καν για την κατώτατη σύνταξη, και οι οποίες προφανώς διέκοψαν την εργασία τους για να μεγαλώσουν τα παιδιά κατά τα πρώτα χρόνια, και μετά συχνά δεν μπόρεσαν να επανέλθουν κανονικά στην αγορά εργασίας λόγω της ανεργίας και των πατριαρχικών νοοτροπιών που κυριαρχούν. Ιδιαίτερα αναφορικά με τις μετανάστριες, πολλές από τις οποίες έχουν δεκάδες χρόνια στην Ελλάδα, η άρνηση των εργοδοτών να κολλήσουν ένσημα είναι ακόμα μεγαλύτερη απ’ ότι για τις Ελληνίδες, επομένως οι ασφαλιστικοί οργανισμοί πρέπει να φροντίσουν για την αποκατάσταση αδικιών, αλλά και για τη μεταφορά της σύνταξης σε αυτές που θέλουν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους.