Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ
O θρίαμβος των ανισοτήτων σε ένα κόσμο που γίνεται όλο και πιο πλούσιος
Ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου βασιλεύουν οι ανισότητες. Στην αυγή του 2000 υπάρχουν ακόμα τεράστιες ανισότητες, μεταξύ γυναικών και αντρών, Βορρά και Νότου, Ανατολής και Δύσης, ανάμεσα στους κατοίκους μιας χώρας, μεταξύ πλούσιων και φτωχών, νέων και ηλικιωμένων και μεταξύ πόλεων και υπαίθρου.
Ζούμε σ’ έναν κόσμο που έχει δει θεαματικά τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα, αύξηση της παραγωγικότητας στη βιομηχανία και στη γεωργική παραγωγή και μία έκρηξη στον τομέα των τηλεπικοινωνιών. Παρ’ όλα αυτά, δισεκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται χωρίς δουλειά και χωρίς δυνατότητα πρόσβασης σε είδη διατροφής και σε πόσιμο νερό, στη στέγη, στην υγεία, στη μόρφωση, στον πολιτισμό, στην πληροφόρηση, στις πηγές ενέργειας και στα μέσα μεταφορών. Τι παράδοξη διαπίστωση: σ’ όλο τον κόσμο σήμερα, οι άνθρωποι γίνονται φτωχότεροι σε κοινωνίες που γίνονται όλο και πιο πλούσιες! Η ανθρωπότητα δεν υποφέρει από την έλλειψη μέσων ή την ανεπάρκεια πλούτου. Αντίθετα, υποφέρει από την έλλειψη της ισότιμης και δίκαιης κατανομής καθώς και μίας υπεύθυνης διαχείρισης αυτού του συσσωρευμένου πλούτου. Οι γυναίκες αποτελούν την πλειονότητα του πληθυσμού της γης που υποφέρει από αυτή τη διαστρεβλωμένη ανάπτυξη.
Ανοχή και «στραβά μάτια» απέναντι σε όλες της μορφές βίας εναντίον των γυναικών
Ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου η βία κατά των γυναικών συνεχίζει να είναι μία παγκόσμια πραγματικότητα : συζυγική βία, σεξουαλικές επιθέσεις, γενετικοί ακρωτηριασμοί, συστηματικοί βιασμοί σε περίοδο πολέμου. Αυτή είναι η μοίρα εκατομμυρίων γυναικών.
Η βία κατά των γυναικών είναι συνέπεια των ιστορικά άνισων σχέσεων μεταξύ γυναικών και αντρών, και αποτελεί μια νόμιμη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών των γυναικών. Είναι μια παγκόσμια πραγματικότητα, που υπάρχει σε όλες τις κοινωνίες, ανεξάρτητα από εισόδημα, τάξη και κουλτούρα.
Όλες οι γυναίκες θίγονται. Δύσκολα θα βρεθεί γυναίκα η οποία, σε κάποια στιγμή της ζωής της, δεν έχει φοβηθεί απλά και μόνο επειδή είναι γυναίκα. Η προσωπική ασφάλεια μίας γυναίκας μπορεί να απειληθεί σοβαρά μόνο και μόνο επειδή κυκλοφορεί μόνη στο δρόμο το βράδυ ή επειδή δουλεύει σε νυχτερινή εργασία.
Η φυσική, σεξουαλική και ψυχολογική βία πολύ συχνά ενισχύεται ή γίνεται ανεκτή από πολλά κράτη που προβάλλουν έθιμα και παραδόσεις για να δικαιολογήσουν την καταπάτηση βασικών ελευθεριών των γυναικών. Σ’ αυτές τις χώρες το απλό γεγονός να είσαι θηλυκού γένους, είναι επαρκής λόγος για να καταπατηθούν τα ανθρώπινα δικαιώματά σου.
Ο πολιτισμός μας και η αλληλεγγύη σε βαθιά κρίση
Ζούμε σ’ έναν κόσμο που διέρχεται κρίση ταυτότητας, αξιών, σχεδίων και κοινωνικής συνοχής. Είναι ένας κόσμος όπου οι ανθρώπινες σχέσεις διαστρεβλώνονται από την κυριαρχία των οικονομικών ιδεολογιών. Ο κόσμος μας είναι ένας κόσμος όπου η τέχνη, η λογοτεχνία, το θέατρο, η ποίηση, η μουσική και ο χορός έχουν υποβιβασθεί επικίνδυνα στον κατάλογο των οικονομικών «προτεραιοτήτων» και όπου το «είμαι» παραμένει υποδεέστερο του «έχω», ενώ θα έπρεπε να ισχύει το αντίθετο. Είναι ένας κόσμος όπου η κουλτούρα βρίσκεται σε κατάσταση κρίσης, με αποτέλεσμα να χάνουμε τον προσανατολισμό μας και να ενισχύεται η τάση για θρησκοληψία, φονταμενταλισμό, ρατσισμό, σεξισμό, ομοφυλοφοβία και γενικότερα μη ανοχή της διαφορετικότητας. Αυτή η κρίση δυσχεραίνει τον δημιουργικό διάλογο μεταξύ ανθρώπων με διαφορετικές κουλτούρες, και αποστερεί ένα από τα πιο βασικά δικαιώματα του ανθρώπου : αυτό της διαφορετικότητας.
Οι αιώνιες καταστροφές των πολέμων
Ζούμε σ’ έναν κόσμο ρημαγμένο από συρράξεις που αποδεκατίζουν πληθυσμούς και αποστραγγίζουν τους προϋπολογισμούς των χωρών που εμπλέκονται, ενώ γεμίζουν τα ταμεία της βιομηχανίας όπλων. Στη διάρκεια των πολεμικών συρράξεων, οι γυναίκες υφίστανται συγκεκριμένες μορφές βίας, συμπεριλαμβανομένου και του συστηματικού βιασμού, που αναγνωρίσθηκε σαν έγκλημα πολέμου μόλις το 1993. Σε κάθε γωνιά της γης, οι γυναίκες ξεσηκώνονται και απαιτούν να σταματήσουν οι εχθροπραξίες και να βρεθούν ειρηνικές λύσεις στις διαφορές.
Η άπληστη παραγωγικότητα θέτει σε κίνδυνο τον πλανήτη μας
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου η ισορροπία μεταξύ ανθρώπου και φύσης έχει διαταραχθεί σοβαρά και όπου η αλόγιστη αύξηση της κατανάλωσης συνεχίζεται εδώ και πολλά χρόνια στις αποκαλούμενες «αναπτυγμένες» χώρες. Επικρατεί μία βουλιμία «κατανάλωσης και παραγωγής» – ως επί το πλείστον για άχρηστα αντικείμενα – που παγιδεύει τον κόσμο σ’ ένα φαύλο κύκλο: παράγουμε για να καταναλώνουμε και καταναλώνουμε επειδή παράγουμε. Η ιδεολογία αυτή οδηγεί στην εξάντληση των φυσικών πόρων με αποτελέσματα καταστροφικά στο περιβάλλον, θέτοντας σε κίνδυνο τον πλανήτη μας και τις μελλοντικές γενεές. Για μία ακόμη φορά οι γυναίκες είναι αυτές που υποφέρουν περισσότερο εξ αιτίας αυτής της ψευτο-ανάπτυξης .
Η σκανδαλώδης διαφθορά σαν αυτόνομο σύστημα
Ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου η διαφθορά σε αρκετές χώρες είναι ένα σύστημα από μόνο του, και η οποία νομιμοποιείται σε διεθνές επίπεδο. Πώς αλλιώς εκτός από διαφθορά μπορεί κανείς να ονομάσει τη συγκέντρωση τόσου πλούτου σε τόσο λίγα χέρια; Που βρέθηκαν αυτές οι τεράστιες περιουσίες;
Αυτός ο πλούτος σφετερίζεται συστηματικά, καταχράται και «ξεπλένεται» από ιδιωτικές επιχειρήσεις, εταιρίες, χρηματοοικονομικούς οργανισμούς, δημόσιους υπαλλήλους όλων των επιπέδων, πολιτικούς αρχηγούς, ακόμα και ολόκληρες κυβερνήσεις. Αυτός ο πλούτος τοποθετείται σε «φορολογικούς παραδείσους» όπου το τραπεζικό απόρρητο καλύπτει την ταυτότητα αυτών των ληστών, δίνοντας τους την εγγύηση της ατιμωρησίας, σαν αυτή που μέχρι τώρα μόνο οι δικτάτορες είχαν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν.
Ανεπάρκεια δημοκρατίας και ευθύνης της πολιτείας απέναντι στους πολίτες
Ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου οι κυβερνήσεις συχνά αρνούνται να αντιμετωπίσουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στους πολίτες, και υποχωρούν μπροστά στις επιταγές της αγοράς, η οποία οργανώνεται σε υπέρ-εθνική δύναμη που αποτελείται από τεράστιους διεθνείς οργανισμούς, τράπεζες, βιομηχανίες, πολυεθνικές εταιρίες, κλπ.
Αυτή η υπέρ-εθνική δύναμη επιβάλλει στις κυβερνήσεις την πολιτική της για καταπολέμηση των ελλειμμάτων: με τη μορφή Διαρθρωτικών Προγραμμάτων στις χώρες του Νότου, με περικοπές κοινωνικών δαπανών στις χώρες του Βορρά, την Πολυμερή Συμφωνία Επενδύσεων και άλλα παρόμοια σχέδια.
Ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου η δημοκρατία βρίσκεται στο έλεος αυτών των καινούργιων «πολέμαρχων», οι οποίοι είναι υπεράνω του νόμου, δεν υφίστανται κυρώσεις και δεν λογοδοτούν σε κανέναν.
Η ανησυχητική τάση των διεθνών συστημάτων «προστασίας»
Ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι προσπαθούν να εκπολιτίσουν τις σχέσεις μεταξύ των χωρών και να μειώσουν κάπως τη δύναμη της αγοράς. Στις αρχές της 3ης χιλιετίας, είναι ξεκάθαρο ότι ο πολιτισμός έχει χαθεί. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών έχει μεγάλη δυσκολία να εμποδίσει ή να λύσει συγκρούσεις, και οι οικονομικές δυνάμεις βασιλεύουν σαν άρχοντες όπως ποτέ στο παρελθόν.
ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΔΥΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ
Η κυριαρχία ενός μόνου παγκόσμιου οικονομικού συστήματος: ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός
Ζούμε σ’ έναν κόσμο του οποίου το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα, ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, είναι στην βάση του απάνθρωπο. Είναι ένα σύστημα που κυβερνάται από ανεξέλεγκτο ανταγωνισμό που σπρώχνει στην ιδιωτικοποίηση, τον φιλελευθερισμό και την ασυδοσία. Είναι ένα σύστημα που καθοδηγείται αποκλειστικά από τις διαταγές της αγοράς και όπου τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα υποβιβάζονται από τους νόμους της αγοράς. Το αποτέλεσμα: ο κοινωνικός αποκλεισμός μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, η απειλή για την παγκόσμια ειρήνη και για το μέλλον του πλανήτη.
Η κυριαρχία ενός κοινωνικού και πολιτικού συστήματος πάνω στις γυναίκες: η πατριαρχία
Η πατριαρχία δεν γεννήθηκε τον 20ου αιώνα.!. Είναι ένα σύστημα του οποίου οι αξίες, οι νόμοι, τα στερεότυπα και οι πολιτικές, βασίζονται στην υπόθεση ότι οι γυναίκες είναι από την φύση τους κατώτερα ανθρώπινα όντα. Βασίζεται στην ιεράρχηση των ρόλων που οι κοινωνίες καθόρισαν για τους άντρες και τις γυναίκες.
Η πατριαρχία φαίνεται σ’ όλες τις σφαίρες της ζωής και επιδεικνύεται με διάφορα στερεότυπα τα οποία χαρακτηρίζουν τις σχέσεις γυναικών και αντρών. Στο ξεκίνημα της 3ης χιλιετίας, ζούμε σ’ έναν κόσμο που κυριαρχείται ακόμα απ’ αυτό το σύστημα, διατηρεί την έννοια της «αντρικής υπεροχής» και προκαλεί βία και διακρίσεις.
Ο νεοφιλελευθερισμός και η πατριαρχία συντηρούνται το ένα από το άλλο και ενισχύουν το ένα το άλλο, με σκοπό να παραμείνει η πλειοψηφία των γυναικών σε μια κατάσταση πνευματικής κατωτερότητας, κοινωνικής υποτίμησης, οικονομικής περιθωριοποίησης, «ανυπαρξίας» της προσωπικότητας τους και της δουλειάς τους, και της εμπορευματοποίησής τους. Όλες αυτές οι καταστάσεις μοιάζουν πάρα πολύ με apartheid.
ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
Αν θυμηθούμε τους εργατικούς αγώνες του 19ου αιώνα, και τις βελτιώσεις που έφεραν τα κοινωνικά κινήματα (οικολογικά, ειρηνευτικά, λαϊκά), σε συνδυασμό με την αυξανόμενη ανάμειξη της πολιτείας, μπορούμε να δούμε τις προσπάθειες που μας έκαναν ικανές να «εκπολιτίσουμε» τις υπερβολές του αναδυόμενου καπιταλισμού. Τα φεμινιστικά κινήματα έχουν διεξάγει σκληρούς αγώνες σ’ όλους τους τομείς για την αναγνώριση βασικών δικαιωμάτων των γυναικών.
Σήμερα, επίσης ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου υπάρχουν αμέτρητες πρωτοβουλίες από το αυτόνομο γυναικείο κίνημα. Αυτές οι πρωτοβουλίες συνιστούν σημαντική αντίσταση στις ανισότητες, τις καταπιέσεις και τους αποκλεισμούς. Μπορεί κανείς να αναφερθεί στις πολλές ομάδες υποστήριξης, συνεταιρισμούς, κοινά μαγειρεία, γυναικεία κέντρα, καταφύγια, κ.λ.π. Μπορούμε επίσης να μνημονεύσουμε τους αγώνες για πρόσβαση σε στέγη και για έναν πιο καθαρό κόσμο, συμμετοχή σε σωματεία, δημοκρατία μέσα στην κυβέρνηση, καλύτερες κοινωνικές και υγειονομικές υπηρεσίες, εκπαίδευση για τα παιδιά και προστασία του περιβάλλοντος. Οι γυναίκες συχνά είχαν την πρωτοβουλία και ηγετικούς ρόλους σ’ αυτούς τους αγώνες, ενώ πάντα είχαν δυναμική συμμετοχή.
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ
Η Παγκόσμια Πορεία Γυναικών 2000 στοχεύει στην ριζική απαλλαγή από τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό σ’ όλο τον κόσμο. Αυτό σημαίνει πολύ περισσότερα από την απλή αναμόρφωση του υπάρχοντος συστήματος: σημαίνει τη δημιουργία ενός νέου συστήματος βασισμένου στις εμπειρίες και τις εναλλακτικές λύσεις που έχουν προταθεί από τα γυναικεία και τα κοινωνικά κινήματα τόσο σε τοπικό και εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Η Παγκόσμια Πορεία Γυναικών 2000 θέλει να συμβάλει στην κατάργηση της πατριαρχίας και στην εξαφάνιση παγκοσμίως όλων των μορφών βίας ενάντια στις γυναίκες. Καταδικάζουμε την αδράνεια, την ανεπάρκεια και τη σιωπή των κρατών, των κυρίων δομών που θα έπρεπε να παρέχουν τα μέσα για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών.
Απαιτούμε να εξασφαλιστεί ο σεβασμός στο σώμα μας και την προσωπικότητά μας. Για το σκοπό αυτόν περιμένουμε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων από όλα τα κράτη.
Θέλουμε να μπούμε στη νέα χιλιετία με τη βεβαιότητα ότι μπορούμε να χτίσουμε έναν καλύτερο κόσμο, πιο ειρηνικό και ανθρώπινο. Διαδηλώνουμε ειρηνικά για να θέσουμε τον άνθρωπο στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός μας και να διευρύνουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων σε παγκόσμιο επίπεδο.
Διαδηλώνουμε, ώστε στην επόμενη χιλιετία οι θεμελιώδεις ελευθερίες μας, που δεν μπορούν να διαχωριστούν από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά μας και είναι αναμφισβήτητα οικουμενικές από τη φύση τους, να κατοχυρωθούν οριστικά. Πιστεύουμε απόλυτα ότι όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα αλληλοσχετίζονται και ότι οι αξίες της ισότητας, της δικαιοσύνης, της ειρήνης και της αλληλεγγύης θα επικρατήσουν.
Διαδηλώνουμε για να δείξουμε ότι η ενεργή συμμετοχή μας στην πολιτική, οικονομική, πνευματική και κοινωνική ζωή είναι το πρώτο βήμα για τη δική μας απελευθέρωση και για την απελευθέρωση των κοινωνιών μας. Πολύ συχνά είμαστε αποκλεισμένες από τη λήψη αποφάσεων σε ζητήματα που μας αφορούν άμεσα.
Διαδηλώνουμε για να σταματήσουμε τη διαδικασία πολιτισμικής ομογενοποίησης και την εμπορευματοποίηση των γυναικών από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ώστε να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της αγοράς.
Διαδηλώνουμε για να ανανεώσουμε τη δέσμευσή μας για την προώθηση της ειρήνης και την προστασία της δημοκρατικής λειτουργίας των εθνικών κρατών.
Διαδηλώνουμε για να εδραιώσουμε νέες επιλογές, βασισμένες στις αρχές της αλληλεγγύης και της συνεργασίας, που θα βοηθήσουν στη θεσμοθέτηση ουσιαστικών αλλαγών.
Διαδηλώνουμε για να σταματήσουν όλες οι μορφές διάκρισης και βίας ενάντια στις γυναίκες.
Διαδηλώνουμε για να δημιουργήσουμε έναν κόσμο θεμελιωμένο στη δίκαιη ανακατανομή του κοινού πνευματικού και υλικού πλούτου, έτσι ώστε κάθε γυναίκα και κάθε άντρας να έχουν τα μέσα για να ζήσουν, και να έχουν επίσης λόγους για να ζήσουν.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ
ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ
- Όλα τα κράτη πρέπει να υιοθετήσουν ένα νομικό πλαίσιο και στρατηγικές που θα έχουν σκοπό την εξάλειψη της φτώχειας.
Οι πολιτείες πρέπει να θέσουν σε εφαρμογή εθνικές πολιτικές, προγράμματα, σχέδια δράσης και επιχειρήσεις κατά της φτώχειας, καθώς και ειδικά μέτρα για να εξαλειφθεί η φτώχεια των γυναικών και για να διασφαλισθεί η οικονομική και κοινωνική ανεξαρτησία τους μέσω της άσκησης του δικαιώματός τους για :
- μόρφωση,
- απασχόληση, με νομοθετημένη προστασία της εργασίας τους στο σπίτι και στους ανεπίσημους τομείς της οικονομίας,
- δικαιοσύνη και ισότητα αμοιβής σε εθνικά και διεθνή επίπεδα,
- δυνατότητα για συνεταιρισμό και σωματείο,
- ιδιοκτησία και έλεγχο του πόσιμου νερού,
- αξιοπρεπή κατοικία,
- φροντίδα για την υγεία και κοινωνική προστασία,
- κουλτούρα,
- ασφάλεια εφ’ όρου ζωής εισοδήματος,
- φυσικούς και οικονομικούς πόρους (πίστωση, ιδιοκτησία, επαγγελματική κατάρτιση, τεχνολογίες),
- πλήρη πολιτικά δικαιώματα στις γυναίκες
- παροχή μίνιμουμ οικονομικής βοήθειας.
- Επείγουσα εφαρμογή μέτρων όπως:
α. Εφαρμογή του Φόρου Tobin. Τα έσοδα από τους φόρους να διατεθούν για την κοινωνική ανάπτυξη και η διαχείρισή τους να αναληφθεί από το σύνολο της διεθνούς κοινότητας.
β. Η οικονομική διαχείριση των εσόδων να γίνεται με βάση τον σεβασμό των ουσιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων με την ισότιμη αντιπροσώπευση γυναικών και ανδρών.
γ. Να δοθεί προτεραιότητα στις γυναίκες γιατί αντιπροσωπεύουν το 70% του 1,3 δις ανθρώπων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Ο φόρος Tobin να κατατίθεται σε ένα ειδικό Ταμείο. Τα έσοδα από αυτό το Ταμείο να διατεθούν για την κοινωνική ανάπτυξη. Το Ταμείο να διέπεται από τις αρχές της δημοκρατικής διαχείρισης και η οικονομική διαχείριση των εσόδων να γίνεται με βάση τον σεβασμό των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων καθιερώνοντας την αναλογικότητα στην αντιπροσώπευση γυναικών και ανδρών, υπογραμμίζοντας ότι οι γυναίκες αντιπροσωπεύουν το 70% του 1,3 δις ανθρώπων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Ζητάμε το τέλος των προγραμμάτων «Διαρθρωτικής Προσαρμογής»
- Ακύρωση του χρέους όλων των χωρών του Τρίτου Κόσμου, παίρνοντας υπόψη τις αρχές της υπευθυνότητας, της διαφάνειας των πληροφοριών και ευθύνης.
- Eφαρμογή της φόρμουλας 20/20 μεταξύ των χρηματοδοτριών χωρών και των αποδεκτών της διεθνούς βοήθειας.
Το 20% της οικονομικής βοήθειας που δίνεται από τις αναπτυγμένες χώρες θα πρέπει να διατίθεται εις όφελος της κοινωνικής ανάπτυξης και το 20% των δαπανών των τρίτων χωρών να χρησιμοποιείται για την εφαρμογή κοινωνικών προγραμμάτων.
- Ίδρυση ενός μη μονολιθικού παγκόσμιου πολιτικού οργανισμού, που θα έχει οικονομική ισχύ και θα εξασφαλίζει την ισότιμη και δημοκρατική αντιπροσώπευση όλων των χωρών της Γης (διασφαλίζοντας την αναλογία φτωχών και πλούσιων χωρών) και την ισάριθμη αντιπροσώπευση γυναικών και ανδρών.
- Άρση των εμπάργκο και των αποκλεισμών –τα οποία πλήττουν κυρίως γυναίκες και παιδιά- που επιβάλλουν οι κυρίαρχες δυνάμεις σε πολλές χώρες.
ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
- Ζητάμε από τις κυβερνήσεις που ισχυρίζονται ότι υποστηρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, να καταγγέλλουν οποιαδήποτε πολιτική, θρησκευτική, οικονομική ή πολιτισμική αρχή ασκεί έλεγχο στις γυναίκες και τα μικρά κορίτσια και όποιο καθεστώς καταπατεί τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους.
- Ζητάμε από τα κράτη να αναγνωρίσουν, στη νομοθεσία και την εφαρμοσμένη πολιτική τους, ότι όλες οι μορφές βίας κατά των γυναικών αποτελούν παραβίαση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν νομιμοποιούνται από κανένα έθιμο, θρησκεία, πολιτισμική πρακτική ή πολιτική εξουσία. Έτσι, όλα τα κράτη πρέπει να αναγνωρίσουν ότι είναι δικαίωμα των γυναικών να καθορίζουν τη ζωή τους ,να έχουν τον έλεγχο του σώματός τους και της αναπαραγωγικής τους λειτουργίας.
- Ζητάμε από τα κράτη να θέσουν σε λειτουργία σχέδια δράσης, αποτελεσματικές πολιτικές και προγράμματα που θα στηρίζονται σε επαρκή οικονομικά και άλλα μέσα προκειμένου να δώσουν τέλος σε κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών.
- Ζητάμε από τα Ενωμένα Έθνη να ασκήσουν πραγματική πίεση στα κράτη με στόχο την χωρίς επιφυλάξεις επικύρωση συνθηκών και συμφωνιών που αναφέρονται σε δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών.
- Ζητάμε την άμεση υιοθέτηση των πρωτοκόλλων (και την άμεση λειτουργία των κατάλληλων για την υλοποίησή τους μηχανισμών ) όπως της Συνθήκης για την Εξάλειψη όλων των Μορφών Διάκρισης κατά Των Γυναικών (CEDAW) και της Συνθήκης των Δικαιωμάτων των Παιδιών.
- Ζητάμε την ίδρυση μηχανισμών για την εφαρμογή της Συνθήκης για την Κατάργηση της Εμπορίας των Ατόμων και της Μαστροπίας (1949), λαμβάνοντας υπόψη και τα πρόσφατα σχετικά έγγραφα όπως τα δύο Ψηφίσματα της Γενικής Συνέλευσης των Ενωμένων Εθνών (1996), σχετικών με την εμπορεία γυναικών και μικρών κοριτσιών και την βία κατά των μεταναστριών γυναικών.
- Ζητάμε από τα κράτη να αναγνωρίσουν την νομική δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου και να συνταχτούν με διατάξεις σύμφωνα με τις οποίες ο βιασμός και η σεξουαλική κακοποίηση είναι εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
- Ζητάμε από όλα τα κράτη να υιοθετήσουν και να εφαρμόσουν πολιτικές αφοπλισμού.
- Ζητάμε την άμεση αναγνώριση του δικαιώματος του ασύλου στις γυναίκες-θύματα σεξουαλικών διακρίσεων, φυλετικών διώξεων και σεξουαλικής βίας.
- Ζητάμε από τα Ενωμένα Έθνη και τα κράτη της Διεθνούς Κοινότητας, να αναγνωρίσουν επίσημα, με βάση την αρχή της ισότητας όλων των ατόμων, ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός των ατόμων δεν πρέπει να τα αποκλείει από την πλήρη άσκηση των δικαιωμάτων τους.
- Ζητάμε την άμεση αναγνώριση του δικαιώματος του ασύλου στα θύματα διακρίσεων και διώξεων λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού.